زندگی نامه و آثار معمار ژاپنی تویو ایتو

تویو ایتو

تویو ایتو یکی از خلاق ترین و تاثیر گذار ترین معماران ژاپنی است که در سال 1941 متولد شد و تحصیلات معماری خود را در سال 1965 در دپارتمان معماری دانشگاه توکیو گذراند. وی به مدت 4 سال در دفتر معماری kiyonori kikutake مشغول به کار بود که پس از آن در سال 1971 دفتر معماری خود را با نام urban robot تاسیس نمود و بعدها در سال 1979 به تویو ایتو و همکاران (toyo ito & associates) تغییر نام داد.
مدل معماری بدون سازه پروژه (Sendai MediaTheque)، ایتو را به جهان شناساند و او را رهبر جریان معماری امروز کرد؛ در واقع در این ساختمان تمام تکنیک های «هندسه منحنی»، «سبک و روشن بودن»، «ناپایدار، لحظه ای بودن» را می توان به یکباره دید آنچه این اثر را از آثار دیگر متمایز میسازد. به طور کلی تویو ایتو در معماری خود به جنبه مفاهیم نظری توجه بسیاری دارد .

مصاحبه با Toyo Ito

در این مصاحبه، دیزاین بوم به گفت و گو با این معمار سرشناس می پردازد که در مورد “خانه برای همه”، “تئاتر تاییچینگ” که به تازگی تکمیل شده و طراحی های دیگرش صحبت می کند. تویو ایتو داور مسابقه لگزوز دیزاین اوارد لاگژری دیزاین بوم می باشد.

 شما قبلا گفتید که” معماران معماری را خیلی پیچیده می سازند” .ما چه چاره ای بیاندیشیم که معماری را برای همه قابل دسترس کنیم؟

فراتر از پیچیدگی، من فکر می کنم مشکل این است که معماران فقط برای دنیای معماری طراحی می کنند. ما، معماران، باید توجه مان را بیشتر به سوی جامعه و کاربران معماری سوق دهیم.

بعد از زلزله ویرانگر ٢٠١١ شما ابتکار ” خانه برای همه” را در مجاور کازویوسجیما و ریکن یاماموتو را آغاز کردید. نقش معماری در رویارویی با اینگونه بلایا چیست؟

بعد از زلزله بزرگ شرق ژاپن، مجامع عمومی در مناطق سانحه زده درخواست کمک ازشرکت های مهندسین مشاور عمران کردند که این شامل معماران نبود. بنابراین پروپوزال بازسازی مجدد ما معماران رد شد. ما برای ساخت خانه های مسکونی اجتماعی باعنوان” خانه برای همه” حمایت را جلب کردیم. تقریبا تمامی” خانه برای همه” خانه های کوچکی بودند که برای گردهم آمدن و گفت و گو و غذا خوردن همگانی بود. بعضی برای صنعت کشاورزی و ماهیگیری بودند و بعضی هم اجازه داشتند که در نزدیکی ایستگاه انرژی هسته ای باشند که بچه ها بتوانند از فضای آنجا برای بازی کردن استفاده کنند. ١٣ “خانه برای همه” تکمیل شد و دو پروژه دیگر نیز در دست اجراست. این پروژه از آن دسته پروژه هایی است که برای کاربرانش ساخته شده است.

تئاتر ملی تاییچونگ در تایوان رو به اتمام است. می توانید در مورد پروژه کمی توضیح دهید و به ما بگویید حالا که پروژه رو به اتمام است چه احساسی دارید؟

مسابقه مربوط به این پروژه در انتهای سال ٢٠٠۵ بود و اتمامش تقریبا ١٠ سال است که به طول انجامیده است. تقریبا همه فضاهایش از صفحات منحنی سه بعدی ساخته شده است. گرچه از پروسه طراحی تا ساختش بسیار مشکل بوده است؛ اما قسمت خانه اپرای آن، بخش مورد علاقه ساکنان این شهر است. سال گذشته این ساختمان به طور موقت باز شد و تعداد کثیری از مردم برای تماشای کنسرت و مراسم به پلازای روباز آمدند. هرچند افتتاح رسمی این ساختمان در سپتامبر ٢٠١۶ برنامه ریزی شده است اما چندین مراسم از اوایل ٢٠١۶ در آنجا برگزار می شود.

شما در هر سطحی طراحی می کنید: از برج های چند طبقه تا ساختمان های مسکونی خصوصی و پاویون های موقت. رویکرد طراحی شما وقتی در این مقیاس های متفاوت کار می کنید چگونه تغییر می کند؟

رویکرد طراحی من همیشه مطابق با گفت و گو با کاربر معماری است (ساکنین، مجامع عمومی و کارفرما). من تلاش می کنم که با پروژه های عمومی با رویکردی چالش انگیز برای دستیابی به فراتر از ایده های پیش ساخته بپردازم تا معماری را به افقی جدید بکشانم؛ در حالی که برای پروژه های کوچک مانند خانه ها، سعی می کنم تا جایی که ممکن است خواسته های کارفرما را قبول کنم تا بتوانم راحت ترین فضاها را برایشان خلق کنم.

علاوه بر ژاپن، شما پروژه هایی را در سطح اروپا و جنوب امریکا انجام دادید. تفاوت اصلی بین کار در این محیط های فرهنگی متفاوت چیست؟

خلق معماری در محیطی که من برای اولین بار در آنجا کار می کنم بسیار هیجان انگیز و چالش برانگیز است. آنچه دیدگاه من در مورد این پروژه هاست این است که معماری من نباید در این محیط پروژه برجسته باشد، بلکه بالعکس، محیط را چگونه با خط معماری ام شاخص کنم. معمولا این مشخصه خاص آن منطقه است که باید توسط فردی بیگانه تشخیص داده شود.

بهترین نصیحتی که تا حالا شنیده اید چیست و چه پیامی برای معماران جوان و طراحان دارید؟

وقتی جوان بودم این نصیحت را شنیدم که بهترین بود: “با آنچه در سرت هست فکر نکن، با کل وجود و بدنت فکر کن.” طراحی که صرفا از سر و ذهن به وجود می آید ظرف مدت سه روز تغییر می کند اما طرحی که با کل وجودم انجام می دهم حداقل برای چندین سال تغییر نخواهد کرد. این پیام من به معماران جوان و طراحان است.

تویو ایتو در طول دوران فعالیت خود، جوایز متعددی دریافت کرد که از جمله مهم ترین آنها موارد زیر می باشد

ازجمله سوابق تویو ایتو

برخی از پروژه های بی شمار وی

Sendai Mediatheque, 2001

Nagaoka Lyric Hall

Serpentine Gallery, London

Matsumoto Performing Arts Centre

Mikimoto Ginza 2, Tokyo

TOD’s Omotesando Building, Tokyo

VivoCity, Singapore

Library of Tama Art University, Tokyo

Taoyuan International Airport, Taiwan

World Games Stadium, Taiwan

Torre Realia BCN and Hotel Porta Fira, Barcelona

Museum of Architecture, Ehime

Sendai Mediatheque, 2001

ساده ی پیچیده، پُرِ خالی، جسمِ تهی. تویو ایتو، مرکز رسانه های فرهنگیِ سِن دای.

طراحیِ معماری اندیشه ی هر معماری را به سمتِ خط کشیدن، جانماییِ چیزی، یا طرحِ اثری هدایت می کند؛ و نتیجه ی آن جز افزودنِ بر محیط چیزی نخواهد بود. تویو ایتو، که از سرشناسانِ معماریِ معاصرِ جهان بشمار می رود، اگرچه نام آوریِ خود را وام دارِ پرداختن به معماری در مقیاسی جهانی ست، ولی، به پشتوانه ی نیاکانِ معمارِ خود، با فرهنگ شرقی درآمیخته است. اگر روند مرسومِ طراحیِ معماری را افزودنِ ماده، پُر کردن، و جانماییِ چیزی در محیط بدانیم، تویو ایتو در طراحیِ مرکز رسانه های فرهنگیِ سِن دای حرکتی خلافِ آن طی می کند. طرحِ او در جهتِ کاستنِ از همه چیز گام بر می دارد. مرکز رسانه ایِ سِن دای، این مکعبِ شفاف و سبک، هم نشینِ قوطی های پُر و صلبِ بافتِ شهری شده است. اگر جداره های شیشه ایِ پیرامون، کف های نازکِ هر طبقه، یا ستون های توخالی، هرچه توانسته اند در جهت کاستنِ از این ماده و تهی ساختنِ آن گام برمی دارند، حرکتِ آزاد انسان در میانِ آن، بر پویایی و سیالیتِ اثر افزوده است.

این روندِ کاستن از همه چیز، نه فقط در کالبد بنا، که در مفهومِ شکل گرفته نیز حضور دارد. ستون، عنصری که یادآور جسمی صُلب و سنگین در ساختمان است، به کمک سازه های فضاکار به شکلی سبک، میان تهی، و در چیدمانی سیال در طبقه ها جانمایی شده است. کفِ هر طبقه در کم ترین ضخامت ممکن و در ترتیبی ناهماهنگ در میانِ این مکعب شیشه ای به حرکت در می آید. دیوارهای پیرامونی به کمک شیشه سبک شده اند؛ جداره ها در دو طرف بیش از کف های هر طبقه ادامه یافته اند، و در بالا و پائین ساختمان آزادانه حرکت کرده اند. تویو ایتو در طراحیِ مکعبِ سِن دای در مقیاسِ شهری به اندازه ی یک واحد از بافت شهر کاسته است، و در مقیاسی کوچک تر، یک جعبه ی شیشه ایِ سبک را در اختیار مردم قرار می دهد. مرکز فرهنگیِ سِن دای کاستن تمام و کمال از ماده را به نمایش می گذارد.

Nagaoka Lyric Hall

Serpentine Gallery, London

آنچه که ظاهرا یک الگوی تصادفی بسیار پیچیده بود، در واقع یک الگوریتم مکعبی بود آن را به عنوان چرخش گسترش یافته است. خطوط متقاطع مثلثی متفاوتی را شکل دادند که شفافیت و شفافیت آنها حس حرکت بی نهایت تکراری را نشان داد.

Matsumoto Performing Arts Centre

Mikimoto Ginza 2, Tokyo

TOD’s Omotesando Building, Tokyo

VivoCity, Singapore

Library of Tama Art University, Tokyo

 این پروژه برای هندسه بی نظیر آن قابل توجه است؛ کل ساختمان شامل مجموعه ای از آرک های بتنی ساده است که در هنگام ترکیب، یک شبکه پیچیده پیچیده ایجاد می کند که انعطاف پذیری زیادی را در طرح ساختمان ایجاد می کند.

Taoyuan International Airport, Taiwan

World Games Stadium, Taiwan

 سقف استادیوم توسط 8،844 پانل خورشیدی پوشیده شده است. این ورزشگاه در Kaohsiung واقع در تایوان واقع شده است و برای اولین بار در تاریخ ژوئیه برگزار می شود.“استادیوم بازی های جهانی” دارای 55000 تماشاگر است و برای ساخت آن 150 میلیون دلار هزینه می شود. این استادیوم رکورد بزرگترین استادیوم با انرژی خورشیدی در جهان را با 14.515 میلیون سقف نگه می دارد. این میتواند هر سال سال تولید 1.14 گیگاوات ساعت برق تولید کند.

Torre Realia BCN and Hotel Porta Fira, Barcelona

مرکز نمایشگاه، ترکیبی از 9پاویون و دو برجِ114 متری می باشد که برای هتل و دفاتر مورد استفاده قرار خواهد گرفت . این دو برج ، جزء بلندترین ساختمان ها درHospitalet هستند و همچنین هتل فایرا، دومین هتل بلند در منطقه شهری بارسلونا خواهد بود. ساختمان قابلیت صرفه جویی در انرژی ، سیستم بازیابی آب هدر رفته و استفاده از انرژی خورشیدی را دارد. هر ساختمان دارای یک شکلِ ارگانیک نمادین است که عناصر موجود در طبیعت را مانند رودخانه و ابرها، به ذهن می آورد . نور طبیعی ، روشنایی داخلی مطلوب و مناسب ، سازماندهی عملکردی ، دسترسی به مناطق مختلف زمین، همه در این طرح حکمفرما هستند. برج ها و کل پروژه به یک نقطه عطف تبدیل شده که ( برج منحنیِ قرمز رنگ-هتل) نقطه مقابل (برج ارگانیک-قرار داده شده در داخل یک منشور شفاف برای اداره ها) است.

منابع: Etoood, Arel, ArchDaily